A tarefa inmediata da vangarda consciente do movemento obreiro internacional, é dicir, dos partidos, grupos e tendencias comunistas, consiste en saber levar ás amplas masas (hoxe aínda, na súa meirande parte, anestesiadas, apáticas, rutineiras, inertes, adormentadas) a esta nova posición súa, ou, mellor devandito, en saber dirixir non só o propio partido, senón tamén a estas masas, na marcha encamiñada a ocupar esa nova posición.

– A doenza infantil do esquerdismo no comunismo. V. I. Lenin

A Revolución Socialista

Iniciativa Comunista considera imperativa a construción dun movemento popular de clase, afastado de obxectivos electoralistas, que centre a súa loita na vontade de derrocamento revolucionario do sistema capitalista e a consecución dunha nova sociedade socialista. Desde a caracterización de clase de Estado burgués cunha herdanza fascista, IC asume que a promoción de etapas intermedias entre a revolución e a toma do poder polos traballadores e as traballadoras sería caer nunha táctica reformista que pouco axudaría aos intereses da clase traballadora. A única alternativa ao sistema capitalista é a organización do movemento obreiro e popular ao redor dun programa revolucionario para a toma do poder político e económico por parte da clase obreira e o seu Partido Comunista.

Este movemento debe estar integrado polo movemento obreiro, xuvenil, feminista, antifascista, antimperialista, e de clase en xeral, de todas as explotadas e os explotados, que coincida nas súas loitas por unha saída revolucionaria ao poder burgués e a construción do socialismo.
Máis aló dun mero agregado de siglas, débese construír un sólido bloque no que prime unha unidade de acción e uns principios básicos de unidade de clase. Os e as comunistas deben ter un papel primordial na organización e estruturación do mesmo, aumentando o nivel das posturas tanto de discurso como de loita. Deben entrar no movemento espontáneo de masas, reformista por natureza, e dotarlle dun carácter de clase e combatividade que centre a súa loita pola ruptura revolucionaria, non quedándose nas posturas curtopracistas e de carácter inmediato.

Por tanto a loita pola revolución é a loita pola III República e viceversa, non se trata dun paso previo para a revolución socialista. O Estado español, a pesar das súas carencias democráticas e manter características do Estado fascista, é un Estado burgués desenvolto, un Estado imperialista de segunda orde que serve aos intereses do imperialismo mundial. Por tanto a contradición primordial é entre burguesía e proletariado, e calquera intento de reforma do réxime non sería máis que unha quimera burguesa para distraer e desorientar ao movemento revolucionario.

Será entón preciso e imprescindible para iso, e tendo en conta a limitación das nosas forzas, a priorización de tres sectores ou áreas de loita de extrema e inmediata importancia. Co obxectivo de reconstituír o Partido e ese bloque popular revolucionario, teremos que desenvolver o movemento obreiro como base da organización comunista e contradición principal na loita de clases. Priorizar a loita da mocidade pola súa condición de novos/as explotados/as, tanto estudantes como traballadoras e traballadores no desenvolvemento de organizacións xuvenís, estudantís e de barrio, para a consecución dun movemento xuvenil combativo. E en terceiro lugar potenciar a loita pola liberación das mulleres en todos os seus aspectos, co obxectivo de crear un movemento feminista de clase para a destrución do sistema capitalista como condición necesaria da destrución do sistema patriarcal.

Movemento Obreiro

Separaremos por tanto dous planos. En primeiro lugar, o desenvolvemento do sindicalismo de clase entendido este como unha táctica defensiva e de unidade dos traballadores e traballadoras fronte aos ataques económicos máis inmediatos da burguesía e os seus monicreques. Debemos apostar polas forzas que busquen unha verdadeira unidade obreira que supere as siglas e as perspectivas individualistas que se centran en obxectivos parciais e non na causa común. Esta unidade enténdese como o reto de unificar posturas e accións das distintas forzas obreiras ante os ataques dun mesmo Estado burgués e a súa legalidade. Ilustraríase nunha axenda común de mobilizacións, folgas e accións que sexan capaces de quitarlle o protagonismo ao sindicalismo vendido e se encamiñe cara a mobilización dos/as traballadores/as.

Por tanto, as e os comunistas temos que exercer tamén a nosa influencia directamente sobre as/os traballadores, axudando á consecución das súas loitas económicas de forma directa e sempre elevando o discurso. Temos que saber chegar aos obreiros e obreiras, en maior medida se están en situación de conflito ou loita por dereitos ou postos de traballo. Hai que apoiar todas e cada unha das loitas que xurdan dos propios traballadores e traballadoras. É neses momentos de pugna cando as posicións das e dos comunistas deben coincidir coa parte máis avanzada da clase traballadora, sen tentar fagocitar a loita senón ter capacidade de influír na súa dirección.

Mocidade

A mocidade representa unha parte importante do novo exército industrial de reserva en canto á creación de novos/as traballadores/as. Parten dunha formación precaria que non lles asegura unhas condicións de vida dignas, e prepáralles para vender a súa forza de traballo ao mellor ofertante. Cada vez son peores as condicións de traballo e de vida, que obrigan a miles de mozos/as a emigrar a outros países en busca dun futuro minimamente digno. Imos atopar cunha masa de mozas/os en condicións laborais precarias ou sen traballo que van buscar unha saída a esa situación. Esta será na maioría dos casos espontánea, sen organización nin estruturación desa rabia e indignación. Temos por tanto que priorizar a organización da mocidade, para poder canalizar a esa masa de novas proletarias e proletarios cara á revolución e saber encadrarlles na organización ou nas súas frontes de masas.

Por tanto tres son os espazos onde centrarse:

Os centros de estudo (universidade, institutos e centros de formación profesional). Son os lugares onde a mocidade adoita ter un primeiro contacto coa militancia comunista, pois a pesar de ser espazos onde a superestrutura difunde a ideoloxía dominante seguen sendo tamén lugares de aprendizaxe e socialización crítica, nos que se atopa unha boa parte do estudantado obreiro e rebelde.

Os barrios e as organizacións xuvenís locais están a lle dar un impulso á loita obreira xuvenil. Con certa capacidade de mobilización, canalizan a vontade de distintas sensibilidades políticas no ámbito local, co que debemos ser capaces de participar e desenvolver nestes colectivos, así como crear novos se é conveniente. Algunhas ideas para desenvolver serían: defensa da dignidade dos barrios obreiros, polas infraestruturas, contra a degradación social, contra o tráfico de drogas, contra o desemprego, contra a carestía da vida (transportes, etc.), pola defensa ou demanda de centros culturais, de saúde, educativos, deportivos, sociais ou espazos autoxestionados, contra a privatización de servizos municipais, degradación de transporte público.

Finalmente a loita antifascista, aínda que non estritamente xuvenil, abarca á maioría de colectivos e organizacións de mozas/os. É para moitos e moitas deles/as a primeira vía de toma de contacto coa militancia e a loita de clases, radicalizada no seu extremo.

A organización ten que saber dotarse de estruturas que saiban canalizar a esa mocidade traballadora dentro do movemento obreiro.

Antipatriarcado

A loita pola liberación das mulleres e contra o patriarcado tórnase unha necesidade esencial na construción da organización comunista e pola emancipación da humanidade.

A traballadora, como forza de traballo dobremente explotada pola súa condición económica e sexual, é un dos colectivos máis atacados polas institucións do réxime burgués. A crise remarcou como o capital se ceba en maior medida coas mulleres, á vez que o goberno monicreque da burguesía e da Igrexa desposúea de dereitos tan básicos e elementais como o do aborto libre. Por tanto a loita debe centrarse en tres aspectos: o laboral, no combate contra a desigualdade no traballo e pola liberación tamén no aspecto económico, coordinándose en maior ou menor medida co movemento obreiro. En segundo lugar na loita polos dereitos das mulleres, diminuídos progresivamente, nos que existe unha gran masa de mulleres críticas sen unha dirección. En terceiro lugar, como marco global, a loita contra o patriarcado en xeral, entendendo como única vía posible para a súa destrución a construción do socialismo e a posterior sociedade comunista.

Outros obxectivos estratéxicos: antimperialismo

O antimperialismo e a solidariedade internacional de clase son un deber dunha organización comunista. Esta debe de estar plenamente informada dos acontecementos de loita de clase internacional sobre todo nos países que poidan ter máis influencia nas propias contradicións do seu Estado. A solidariedade internacional sempre ten que estar enfocada ao avance global das forzas populares, a pesar de que poida supoñer a primeira ollada un paso atrás.

Con todo non hai que caer no tacticismo e ir a remolque dos acontecementos internacionais, deixándose levar polas dinámicas da solidariedade e apartando o traballo propio de reconstrución no propio territorio do movemento popular e do Partido. Por tanto buscarase, na reorganización do MCI e do movemento antimperialista, un plan de traballo concreto que evitará caer neste tacticismo, e avanzar sobre unha liña planificada. Que este sirva tanto para o coñecemento do conflito de clase a nivel internacional como para alimentar o propio desenvolvemento do movemento comunista no Estado español, co exemplo da loita dos/as traballadores/as noutros países.

Para a coordinación internacional priorizaranse as relacións con organizacións doutros países que favorezan unha alianza contra o inimigo imperialista máis inmediato, no noso caso a Unión Europea, xa que formamos parte do mesmo bloque político-económico de dominación mundial e somos partícipes das mesmas contradicións. A batalla contra a UE vólvese principal na nosa loita contra as agresións imperialistas, e é debilitando o elo máis débil deste bloque como podemos botalo abaixo. Non por iso menosprezamos as loitas dos países máis aló da nosa contorna; apoiaremos sempre as loitas de liberación nacional e social con base no internacionalismo proletario que favorezan aos pobos e á clase obreira internacional.