Se queremos construír o Partido como unha auténtica vangarda do proletariado, tendo plenamente en conta ás mulleres traballadoras, debemos conformalo abordando todas e cada unha destas cuestións.
O pasado 26 de xullo, unha Xunta Militar liderada por Abdourrahmane Tiani alzouse sobre o Goberno monicreque de Mohamed Bazoum. Ao recibir a noticia, as rúas da capital, Niamey, enchéronse con milleiros de persoas que saíron celebrar o que pode significar a expulsión definitiva de Francia do país africano.
Diante dun movemento de masas catatónico, o fillo bastardo de Podemos, Sumar, recolle o seu legado e abre de novo a porta ao arribismo da socialdemocracia profesional máis aló das fronteiras do PSOE.
Retomando aquela metáfora de Mariátegui, para abrir un sendeiro debemos de andar na paraxe sobre o que non se andou antes, pero sen perder xamais de vista o noso destino final.
A pregunta máis importante que se expón a clase obreira hoxe día é, a que normalidade volvemos e como?
O único programa político responsable pasa por facer aparecer á clase traballadora na historia, en construír o Partido que defenda os seus intereses en todas as frontes de loita pola revolución.
